Verslag dag 7

Vandaag staat er een ontspannen dagje op het programma. Een geestelijk ontspannen dagje, want lichamelijk is het best inspannend. Maar toch, vooral een dag om alleen maar te genieten van het moois...
Allereerst gaat de reis naar Massada. De weg er naartoe is al bezienswaardig, met links de Dode Zee... En 't is moeilijk om een keuze te maken voor m'n logje uit de foto's. Gelukkig staat de rest in het online album...

Naar de burgt zelf gaan we met een kabelbaan, al zou je er ook lopend naartoe kunnen. Ergens lees ik dat de afdaling twee uur duurt. Hoeveel te langer zal de klim naar boven zijn. Maar 't kan wel, en we zien het pad vanuit de kabelbaan.

Eenmaal boven komt het grootse helemaal op je af... Zo moet het er ongeveer uit gezien hebben...

En dit is wat wij zien...

We klimmen en klauteren heel wat af. En 't is er warm. Lekker warm. Alle reden om veel te blijven drinken...

Maar zo hoog als hij/zij hoeven we niet... Prachtige vogels zijn het, die duidelijk gewend zijn aan de aanwezigheid van mensen...

En ondertussen bewonderen wij badkamers en mooie mozaïeken...

Als we weer onderweg zijn maken we deze foto nog... Zo ziet het er vanuit de verte uit...

Dan rijden we naar Ein Gedi. Hier zou de grot zijn waarin David zich voor koning Saul verborg, en de kans had Saul te doden, toen die zich in dezelfde grot terugtrok om z'n behoefte te doen. Maar hij deed het niet, sneed slechts een slip van Saul's mantel... Omdat hij zich niet wilde vergrijpen aan de door God gezalfde koning...
Maar eerst is het tijd voor de lunch, en in deze Oase van Ein Gedi is het heerlijk toeven.

Omdat het een behoorlijke wandeling is naar de waterval besluit ik te blijven waar ik ben. Neem nog een lekkere cappuccino, pak m'n schrijfblok en ga zitten schrijven. Ik schrijf o.a.:
"Ik zit in de Oase van Ein Gedi. De groep is gaan wandelen. Wat een plaats van rust en vrede zou moeten zijn is het tegendeel, door de aanwezigheid van een groep gewapende militairen. Dit is de Westbank, bezet gebied, en dat is zelfs hier, op deze schitterende plek te merken.
Er is hier een self-service restaurantje en een picknickplaats. Allerlei mensen, van diverse pluimage strijken hier neer. Hele gezinnen met picknickmanden en koelboxen dekken de tafel en gaan zitten eten, anderen kopen iets te eten of te drinken, Joodse Israelieten, Arabische Israelieten, toeristen zoals wij... maar ook kolonisten, die blijkbaar ook een dagje uit zijn en ook gewapend zijn... En daar doorheen bewegen zich de militairen. Sommigen relaxed, anderen op scherp, alsof iemand hier, op deze mooie dag, iets kwaads in de zin zou hebben. Eén van de groepsleden die ook achterbleef is er inmiddels vandoor gegaan. Hij is een eind verderop, op een bankje gaan liggen. Daardoor zit ik hier nu 'moederziel alleen'. Tegenover me gaat een Joodse man zitten, met keppeltje. Hij kijkt me argwanend aan. Steekt een sigaret op en even later nog één, terwijl hij alsmaar blijft kijken. Dan komt er nog iemand bij hem zitten, en ook hij kijkt, en staat even later op en gaat achter me staan, kijkt over m'n schouder naar wat ik schrijf..., en gaat weer zitten, ze wisselen een paar zinnen en dan staan ze op een gaan weer... Opeens zie ik Ali zitten, onze chauffeur, vanaf een afstandje houdt hij een oogje in het zeil. Als hij merkt dat ik hem gezien heb zwaait hij even en knikt.. Hoe meer we zien en horen van de bezetting, hoe akeliger ik het ga vinden. De militairen die hier rondlopen zijn allemaal dienstplichtigen, jongens 3 jaar, meisjes 2 jaar, en in die tijd worden ze gehersenspoeld en leren ze elke Israelitische Arabier/Palestijn te haten. Je ziet het aan de blik waarmee ze naar hen kijken.
De meeste groepen zijn weer vertrokken zie ik nu, en met verbazing kijk ik naar de rotzooi die is achtergebleven op de tafels en op de grond. Het is vele malen erger dan bij ons in Nederland, waar de smeerpoetsen er ook wat van kunnen. Een 'zwerver' raapt alle lege flesjes op, in de hoop dat er nog iets inzit. Lege blikjes zet hij allemaal even aan de mond en stopt ze vervolgens in z'n rugtas, de flesjes gooit hij weer neer op de plek waar hij ze opraapte. Even later zie ik een man, met aan z'n riem een indrukwekkend pistool, de vuilnisbakken legen. Achter hem loopt een vrouw die er een nieuwe zak in doet en de rommel er omheen opveegt.
Zo zittend en kijkend voel ik me boos en verdrietig worden. Al die kinderen die hier opgroeien in een wereld vol wapens met op iedere strategische plek afweergeschut en altijd en overal militairen... Kinderen moeten spelen en fantaseren over leuke dingen... Niet over oorlog. Zelfs al lijkt het of ze het ogenschijnlijk allemaal normaal vinden...".
Dan zijn de anderen er weer. Zij hebben een mooie wandeling gemaakt, en dankzij de foto's van Arnold kan ik ook even meegenieten.

Nee, ik heb er geen spijt van dat ik ben achtergebleven. Het gaf me de kans om voor mezelf wat dingen op een rijtje te zetten en om even alleen te zijn met mezelf en m'n gedachten..
Hierna rijden we naar de Dode Zee, en is er eindelijk dat moment van drijven...

Toine, onze gids, en ik zijn 'boven' gebleven en zien daardoor opeens hoe het water verandert van kleur en in beweging komt. We kijken er met verbazing naar...

en even later horen we dat er omgeroepen wordt dat iedereen direct het water uit moet vanwege een plotselinge harde wind die opsteekt. Ook wij moeten nog een eindje lopen, voor we in de luwte zijn, en in de kleine eindje worden we compleet gezandstraald. Daar is een flinke storm hier niks bij... Toine heeft het nog nooit eerder meegemaakt. En later horen we dat zelfs de oudere mensen dit nog nooit hebben meegemaakt, zo'n onverwachte zandstorm en zo heftig...

We zijn blij weer in de bus te zitten en nog blijer dat we weer heelhuids in het hotel zijn. Waar het 's avonds nog even gezellig napraten is...

Meer foto's van deze bijzondere dag staan hier!