zondag 1 juli 2012

Verslag dag 10

De één na laatste dag alweer van ons bezoek aan Israël. De dag dat we op bezoek gaan bij het graf van Abraham, de stamvader van Joden, Moslims en Christenen... Maar of ons dat verbindt? Coen Wessels, die we kennen uit onze Heerenveense jaren, schreef er een lezenswaardig artikel over.
Om dat graf te kunnen bezoeken moeten we dus naar Hebron. En Hebron is niet zomaar een stad... Op de site van "Houd hoop levend" lees ik er dit over:
"Hebron is geen stad als alle anderen. Deze stad heeft als enige in de Westbank joodse kolonisten in de stad wonen en daardoor is een deel van de stad onder Israëlische militaire controle. In de oude binnenstad van Hebron wonen ongeveer 500 joodse kolonisten in zes nederzettingen. Ze wonen in gebouwen die overgenomen zijn van Palestijnen. De nederzettingen liggen strategisch langs de hoofdstraat, Shuhadastraat genoemd. Deze straat is helemaal afgesloten voor gebruik door Palestijnen. De families die hun voordeur aan deze straat hebben, kunnen niet meer via de hoofdingang hun woning in. Als zij een achterdeur of een raam hebben kunnen ze, soms via de daken van de andere woningen of door over muren te klimmen, nog hun huis bereiken.
Veel inwoners van de oude binnenstad van Hebron hebben door de aanwezigheid van deze joodse kolonisten besloten te verhuizen. De kolonisten worden door ongeveer 1500 Israëlische soldaten beschermd. In groepjes van zes patrouilleren de soldaten door de straten. Ruim 100 wegafzettingen en checkpoints beïnvloeden het dagelijks leven van de Palestijnen in Hebron en beperken hun bewegingsvrijheid.
"

Ook Meta, die ons deze dag begeleid probeert ons, aan de hand van een kaart te laten zien hoe ingewikkeld het allemaal is..
Maar hoe het het werkelijk is zien we met eigen ogen als we door de stad lopen, en vooral in de winkelstraatje is het schokkend om te zien hoe de kolonisten proberen de klanten weg te jagen van de Palestijnse winkeltjes in de straat, waar de kolonisten boven wonen... Om ongelukken te voorkomen hebben de Palestijnen gaas gespannen en nu ook al zeilen, omdat tegenwoordig geprobeerd wordt de klanten te verjagen door het naar beneden gooien van afval water of door op ze te urineren...
Het is nog vroeg als we 's morgens door Ali hier gedumpt worden. En op zich is het de zoveelste gezellige marktstraat, vol kleuren en geuren,
maar de ellende boven ons hoofd geeft er een hele andere dimensie aan... Dit wil je toch niet? Dit laat je je toch niet gebeuren?

En al die wachtposten met militairen overal...

En de vele checkpoints...


Maar goed, om het graf van Abraham en Sara, Isaak en Rebekka en Jakob en Lea te bezoeken, Rachel ligt bij Bethlehem begraven, zullen we er toch door moeten... En zo staan we even later in de Moskee, waar overigens ook het graf van Adam en Eva is, zeggen ze, en slaan we, met tegenzin, maar wel uit respect voor de moslims een cape om, om onze wereldse outfit te verbergen...
In deze tombe, op de foto hieronder, liggen de aarts-moeders begraven, Sarah, Rebekka, Lea...
En staan even later bij de tombe, die voor het grootste deel in de Moskee staat, en ook nog een stukje in de Synagoge erachter, met er tussen kogelvrij glas... Met de beste wil van de wereld lukt het me niet om me ook een kind van Abraham te voelen...

Ik ben blij als we weer buiten staan..., waar we, opnieuw, belaagd worden door kinderen, die óf proberen je iets te verkopen óf bedelen...

En met verbazing zien we hoe hier de weg gesplitst wordt. Achter het muurtje mogen de Palestijnen lopen, daarvoor is het voor de Joden...

En zodra er Joden op straat verschijnen is het leger er ook... Om ze te beschermen, zeggen ze...

Het is, ook nu ik de foto's ervan zie, gewoon te gek woorden. Palestijnse en Joodse kinderen gescheiden door een muurtje... En de blik van dit Palestijnse jongetje, dat even om een hoekje komt kijken, ben ik nog steeds niet vergeten.

En toch gaat het leven er gewoon door... Lopen ook wij gewoon verder, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er vanaf het dak een geweer op je wordt gericht...

doen we gewoon zaken en drinken we een lekker kopje thee... waarbij er natuurlijk gehoopt wordt dat je ook iets koopt.

Bij de één koop ik een sjaal, bij de ander een geborduurd portemonneetje, met daarop de tekst: Women can do everything. De tegenhanger: Man can do nothing, laat ik maar liggen... Ze worden gemaakt door vrouwen die zich verenigd hebben en samen staan ze sterk... Op de achterkant staat geborduurd: www.womeninhebron.com.
En opeens is de straat nagenoeg leeg. Dit is de straat waar alleen Joden en toeristen mogen komen, en 't is Sabbat. Overal zien we gesloten winkeltjes. Maar niet omdat het Sabbat is, maar omdat deze Palestijnse winkeltjes gewoon niet meer mogen bestaan.


En 't hangt er vol met borden... Maar niet één ervan vertelt het ware verhaal... hoe er door Joden in Jeruzalem een slachtpartij werd gehouden onder de Palestijnen, waarop er vervolgens een slachtpartij ontstond in Hebron... Steeds weer valt het me op, al die halve waarheden...
En toch is deze Palestijnse vrouw er blijven wonen, en daar is ze trots op en ze geeft Arnold meteen toestemming als hij vraagt of hij een foto mag maken...

Dan is het tijd geworden om wat te gaan eten. Voor 25 Shekel, ongeveer 5 euro per persoon, regelt Meta voor ons eten en twee drankjes...
Even uitrusten, even wat dingen laten bezinken. Als dat lukt! En met verbazing zie ik even later hoe verschrikkelijk druk het op straat is geworden. Ben blij als we weer heelhuids in de bus zitten, die ons naar een glasblazerij/pottenbakkerij brengt... Dit zijn Armeense christenen die hier zijn komen wonen.

Ik voel en ruik de klei en die heel speciale geur van de glazuur waarmee ze het beschilderen...

Daarna gaan we op weg naar Bethanië, op weg naar Manar en Milad, die daar een huis runnen voor kinderen. Kinderen die anders op straat zouden rondhangen en constant geconfronteerd zouden worden met geweld en angst, en nu een een veilig thuis hebben, na schooltijd, bij hen, in The House off Hope.
Maar eerst moeten we er nog naar toe, via een weg met heel veel haarspeld bochten...

Maar als we er dan zijn, en we de kinderen bezig zien, dan voel ik voor het eerst iets van God in dit zo verscheurde land. Door kinderen die kind zijn, die tekenen, met de computer werken, dansen en muziek maken...


En 'thuis' is er dan koffie op het terras van ons hotel, waar we nog even uitpuffen van deze dag vol emoties.

Meer foto's van deze dag, en vooral van Hebron, staan hier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten